"Δράκος Γρηγόρης, ο μικρότερος Έλληνας δρομέας που έχει διανύσει την απόσταση από την Αθήνα στην Σπάρτη". Αυτό το θέμα είχαμε παρουσιάσει ακριβώς ένα χρόνο πριν, και φέτος ο φίλος μας Γρηγόρης έκανε ένα ακόμη εντυπωσιακό εγχείρημα. Έτρεξε στην περιοχή του τα 290 χιλιόμετρα, ένα κομμάτι του Φειδιππίδειου που ματαιώθηκε. Ο ίδιος μας γράφει τα εξής:Στα πλαίσια της απαγόρευσης των μετακινήσεων άλλοι αποφάσισαν να σταματήσουν να τρέχουν διότι δεν είχαν στόχους, άλλοι έτρεξαν μαραθώνιο στα πλαίσια της διοργάνωσης του μαραθωνιου, εγώ όμως αποφάσισα να κάνω πολλά χλμ σε μια κυκλική διαδρομή 1,7χλμ περίξ του σπιτιού μου εδώ στην Αθήνα..ολοι μου έλεγαν τι πας να κάνεις, δεν έχει νόημα και άλλα αντίστοιχα..
Όμως ευτυχώς που δεν τους άκουσα...ξεκινησα 6 το πρωί Παρασκευή 20/11 και κατάφερα να κάνω συνεχομενα 290χλμ μέσα σε 44 ώρες σε μια απαιτητική διαδρομή, η οποία σε κάθε γύρο είχε 15 θετικά και 15 αρνητικά υψομετρικα... Στην αρχή θεωρούσα και εγώ, όπως και όλοι, ότι θα ήταν βαρετό... Ωστόσο ήταν ακριβώς το αντίθετο... Θα μου πεις 290χλμ γύρω από το σπίτι σου πόσο ευχάριστο μπορεί να είναι?? Και όμως... Όλα είναι στο μυαλό...
Αν βάζεις στοχους και δοκιμάζεις παράτολμα πράγματα συνήθως ανταμειβεσα!!το πιο ευχάριστο και συγκινητικο στην όλη προσπάθεια μου ήταν η υποστήριξη των φίλων μου!! Ήταν τεράστια... Ήρθαν άνθρωποι που δεν το περίμενα να έρθουν!!απο τις 44 ώρες μονάχα 4 έτρεξα μόνος μου!!!ολες τις υπόλοιπες είχα παρέα. Είτε δίπλα μου με ποδήλατο φίλοι είτε τρέχοντας κάποια χλμ παρέα μου είτε κάθονταν στον σταθερό σταθμό τροφοδοσίας που είχα φτιάξει κάτω από το σπίτι μου στο αυτοκίνητο μου.ηταν μοναδική η υποστήριξη τους και αυτή ήταν που με ώθησε να συνεχίζω να γράφω χλμ!βέβαια υπήρξαν πολλές στιγμές μετά τα 100χλμ που πονούσε όλο μου το κορμί μου,που μου φώναζαν οι μύες και οι αρθρώσεις μου να σταματήσω!όμως τότε είναι που πρέπει ο υπερμαραθωνοδρομος να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του μυαλού και της καρδιάς του και να υπερσκελισει το σώμα και τους μυικους πόνους...
Και έτσι και έγινε.. Διότι όπως ένα πολύ σοφό ρητό από έναν τεράστιο αθλητή ποδοσφαίρου λεει: Pain is temporary Glory is forever!! Όταν υπομένεις τον πόνο και συνεχίζεις αμείβεσαι!ανταπεξερχεσαι τις δύσκολες αυτές καταστάσεις και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, πιο ήρεμος, πιο αποδοτικός στην καθημερινότητα σου, πιο ευχάριστος στις διαπροσωπικες σου σχέσεις! Αλλά θέλει θυσίες σωματικές και πνευματικες, δεν γίνεται εύκολα αυτό!!
Επομένως κλείνοντας θέλω να πω τα εξής :Μην σταματάτε να τρέχετε, να βάζετε στόχους,να κυνηγάτε τα όνειρα σας και να έχετε πολλή τρέλα!
Αυτά τα 290 χιλιόμετρα γύρω από το σπίτι μου πρώτον θα μείνουν ανεξίτηλα στην μνήμη μου ως κατι μοναδικό,δύσκολο και ευχάριστο και δεύτερον με γέμισαν πνευματικά δύναμη, ομορφα συναισθήματα και με βελτίωσαν ως χαρακτήρα και ως άνθρωπο!! Να είστε όλοι καλά και εις αλλά με υγεία!
