Ο Γιάννης Κούρος επανήλθε με νέα δημοσίευση στη σελίδα του στο facebook στην οποία δίνει διευκρινίσεις σχετικά με προηγούμενη ανάρτηση του παραμένοντας ωστόσο αρκετά επικριτικός. Βεβαίως δεν αναφέρεται για κάποιον συγκεκριμένο αγώνα ή αθλητή, αλλά προφανώς αφορμή στέκεται το "Phantasm 24h Running Challenge” με την ανεπιτυχή προσπάθεια του Killian Jornet για να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ 24 ωρών, κάτι που σχολιάζουν συκγκεριμένα και οι ακόλουθοι στη σελίδα του. Ο Γιάννης Κούρος γράφει τα εξής:Είπα εγώ τίποτα για «παπούτσια» στην ανάρτησή μου; Συγχαρητήρια και πολλά ευχαριστώ σε όσους έκαναν μια τόσο άστοχη ερμηνεία!
Ήμουν ξεκάθαρος : Μίλησα για μια διοργάνωση που στήθηκε ανεπίσημα.
Για όσους διαφωνούν με εμένα και για την γυναίκα πρωταθλήτρια της απόστασης που πιστεύει ότι είναι «επίσημη» ρωτάω τα εξής :
1. Εκπροσωπείτε το Fair-Play, το αθλητικό πνεύμα και την ισότητα ή τις προθέσεις των χορηγών;
2. Μπορεί κάποιος να μου δείξει σε ποιον κανόνα αναφέρεται ότι ο διαγωνιζόμενος επιτρέπεται να είναι σε όποιο μέρος και χώρα θέλει και να επιλέξει την ημερομηνία με προσωπικά κριτήρια, να το αναβάλλει όποτε θέλει, περιμένοντας τον ιδανικό καιρό ώστε να διαλέξει ποια μέρα του ταιριάζει για να τρέξει; (α. Στο 24ώρο στη Νέα Υόρκη, το 1985, μια διοργάνωση που δεν ήταν ούτε δικιά μου ούτε φτιαγμένη για εμένα, αλλά ανοιχτή σε όλους τους συμμετέχοντες με ημερομηνία που είχε προκαθοριστεί πολλούς μήνες πριν, όπως επιβάλλουν οι κανόνες. Λίγες μέρες πριν την διοργάνωση ανακοινώθηκε ότι θα χτύπαγε ο τυφώνας «Gloria» την μέρα του αγώνα. Μήπως εγώ – ή οποιασδήποτε άλλος συναθλητής – είχε το δικαίωμα να πάμε πίσω στη χώρα μας, στα σπιτάκια μας, και να επιστρέψουμε ώστε να τρέξουμε σε ιδανικές συνθήκες; Με τίποτα! Ότι ήταν να μας συμβεί το δεχτήκαμε όπως ήταν, και για αυτόν τον λόγο έτρεξα (μόνο) 178 μίλια, αντί για 185 με 190...
β. Στο 48ώρο στο Surgeres, στη Γαλλία, το 1996, κατά την τελευταία μου προπόνηση στην Αθήνα έσπασα 4 πλευρά και δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ. Πήγα στον αγώνα και δεν ανέπνεα καλά! Και πάλι, μήπως είχα το δικαίωμα να ζητήσω από την διοργάνωση να αναβάλλει τον αγώνα, ή μήπως και στους άλλους διεθνείς αθλητές να πάνε πίσω στα σπίτια τους και να ξαναέρθουν σε λίγους μήνες όταν θα είχα αναρρώσει; Όχι βέβαια! Έτσι ολοκλήρωσα με 473χλμ (Παγκόσμιο Ρεκόρ), και όχι 510χλμ που είχα σχεδιάσει και μπορούσα να καλύψω...)
3. Προσποιείστε ότι νοιάζεστε για τους συναθλητές σας; Τότε γιατί μόνο τόσο λίγοι επετράπη να πάρουν μέρος και μόνο από την ίδια χώρα; Πως αυτό μπορεί κάποιος να το πει «ανοιχτό αγώνα»; Είναι επίσημο όταν δεν επιτρέπεται να τρέξουν άλλοι αθλητές; (όσοι δεν ξέρουν από υπεραποστάσεις δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όταν έχεις τρέξει 303,5χλμ, 295 ή και λιγότερα, ειδικά σε στίβο, τα πόδια σου έχουν κάνει 8-12χλμ παραπάνω, ανάλογα με την ταχύτητά σου και τον αριθμό των συμμετεχόντων στον αγωνιστικό χώρο. Όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο μεγαλύτερη απόσταση που έχεις καλύψει χάνεις προσπερνώντας τους συναθλητές σου. Και αυτό είναι μόνο ένα από το «κόψιμο δρόμου» που συμβαίνει σε έναν αγώνα που δεν είναι επίσημος και για το οποίο αναφερόμουν. Εκτός βέβαια αν τρέχεις μόνος σου, σε μια κλειστή διοργάνωση μόνο με λίγους επιλεγμένους αθλητές. Αλλά έτσι η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν επιτυγχάνονται και συνεπώς ούτε ο όρος «επίσημος». )
Το κόλπο λοιπόν είναι ξεκάθαρο: Λιγότεροι στο στάδιο, ώστε να μην τρέχεις παραπάνω απόσταση κάνοντας προσπεράσεις. Είναι αυτό δίκαιο;
4. Όσον αφορά τις ταμπέλες : Σε τι κανόνα αναφέρεται ότι μπορεί ο αθλητής μία να φαίνεται ότι τρέχει με 2:00/χλμ, και στον επόμενο γύρο 260-320/ω!!! (σ.σ. το σημείο είναι ασαφές, μάλλον ο κος. Κούρος αναφέρεται στα περάσματα και στις καρτέλες η οποίες ήταν συνεχώς γεμάτες ανακρίβειες στα νούμερα που ανέφεραν κατά τη διάρκεια του αγώνα και οι αθλητές δεν είχαν καθαρή εικόνα για την απόσταση που είχαν καλύψει). Οι κριτές να πηγαίνουν για ύπνο το βράδυ και οι διαγωνιζόμενοι να κόβουν δρόμο, η απόσταση να μην είναι επίσημα μετρημένη και πολλές άλλες παρατυπίες... Ακόμα συνεχίζετε να τους βάζετε ταμπέλες όπως σε πολλές περιπτώσεις στην Αθήνα; Αν κάποιοι δεν είναι εξοικειωμένοι με το άθλημα και δεν αντιλαμβάνονται αυτά που θέλω να πω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, λυπάμαι! Δεν μπορώ να τους βοηθήσω περισσότερο, αφού ήδη έχω αφιερώσει την ζωή μου για να τους δείξω τον σωστό δρόμο!
Καλημέρα και καλό μήνα!
