Την ώρα που τρέχουμε, μερικές φορές σκεφτόμαστε τα πιο απίθανα πράγματα. Έτσι μια φορά καθώς έτρεχα, ονειροπολούσα φαίνεται ταυτόχρονα, και αναρωτήθηκα πως θα ήταν τα πράγματα στη χώρα μας, αν όλοι μα όλοι οι κάτοικοι είχαν βάλει το τρέξιμο στη ζωή τους. Το ερώτημα βέβαια είναι ρητορικό. Πρέπει να περάσουν δεκαετίες μήπως τυχόν οι αθλούμενοι στη χώρα μας γίνουν από μειοψηφία, πλειοψηφία. Το σάιτ δεν διαθέτει στήλη επιστημονικής φαντασίας, κι έτσι το ερώτημα που μου ήρθε, θα προσπαθήσω να το απαντήσω από εδώ, συνεχίζοντας την ονειροπόληση.
Καταρχάς αν έτρεχαν όλοι μα όλοι, θα έπρεπε να πάρουν τους δρόμους. Δεδομένου ότι τα στάδια μπορούν να δεχτούν μερικές δεκάδες αθλητών ταυτόχρονα στον στίβο, θα έπρεπε να μπαίναμε εκ περιτροπής στα γήπεδα. Στον καθένα θα αντιστοιχούσε στη καλύτερη περίπτωση μία με δύο φορές τον χρόνο είσοδος, τις υπόλοιπες, θα οργώναμε την άσφαλτο!
Οι δρόμοι θα κατακλύζονταν από ανθρώπους που τρέχουν. Οι θόρυβοι στους δρόμους δεν θα σταματούσαν, αλλά αυτή τη φορά οι ενοχλητικοί ήχοι των αυτοκινήτων, θα σκεπάζονταν από τα πατ-πατ των παπουτσιών. Προτιμότερος αυτός ο ήχος!
Οι οδηγοί θα έπρεπε να πηγαίνουν σημειωτόν, προσέχοντας τόσους ανθρώπους που πετάγονται από όλες τις γωνιές. Δεν θα δυσανασχετούσαν όμως όπως ενίοτε συμβαίνει τώρα κατά τη διεξαγωγή αγώνων. Το πολύ κάποιος οδηγός να φώναζε σε κάποιον που τρέχει: "άντε ρε φιλαράκι, μην εμποδίζεις, βιάζομαι να τελειώσω τις δουλειές μου για να πάω να τρέξω"!
Πολλοί θα κανόνιζαν να πηγαίνουν ή να γυρνάνε από τις δουλειές τους τρέχοντας, έχοντας φροντίσει να αφήσουν στον χώρο εργασίας τον ανάλογο ρουχισμό για να αλλάξουν. Όχι, αυτό το σενάριο δεν είναι της φαντασίας μου. Ήδη υπάρχουν δρομείς που το κάνουν αυτό μερικές φορές, απλά η κατάσταση θα γενικευόταν. Οι δε συνάδελφοι που τώρα βλέπουν με αμφιλεγόμενη διάθεση τις προπονητικές τακτικές των φίλων τους δρομέων, στη περίπτωση που γίνονταν κι αυτοί δρομείς, θα έδειχναν πλήρη κατανόηση όταν τους έβλεπαν να φτάνουν στη δουλειά ιδρωμένοι.
Οι αθλητικές εφημερίδες θα δικαίωναν επιτέλους τον τίτλο τους, και θα ασχολούνταν με τον αθλητισμό αντί τον οπαδισμό. Στα πρωτοσέλιδα και σε όλες τις μέσα σελίδες θα υπάρχουν νέα για το τρέξιμο, ενώ το ποδόσφαιρο θα κοσμεί ένα-δύο μονόστηλα. Όπως τώρα περιμένει κάποιος να γίνει η Κλασική για να παρακολουθήσει μετάδοση μαραθωνίου από τη TV, έτσι οι εναπομείναντες ποδοσφαιρόφιλοι θα περιμένουν πως και πως να έρθει η μέρα του αγώνα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, που θα είναι ο μοναδικός αγώνας που συνεχίζει να δείχνει πλέον η τηλεόραση, εν μέσω μεταδόσεων αγώνων δρόμου, λόγω της έλλειψης ενδιαφέροντος. Την επόμενη μέρα δεν θα έλειπαν πάντως κάποιες διαμαρτυρίες που οι εφημερίδες έγραψαν στο μονόστηλο μόνο τους σκόρερς και όχι τις συνθέσεις των ομάδων. Αλλά τι να κάνουμε, το ίδιο συμβαίνει τώρα, που φερ’ειπείν στον μαραθώνιο οι εφημερίδες κρίνουν ότι από τους χιλιάδες που έτρεξαν, αξίζει να αναφερθούν μόνο οι τρεις πρώτοι. Σιγά τον αθλητή, τον 4ο που έκανε 2.15 και θέλει να δει και το όνομά του.
Τα ινστιτούτα αδυνατίσματος θα ξέμεναν από πελατεία. Θα βαρούσαν μύγες, αλλά επειδή οι μύγες δεν χρειάζονται αδυνάτισμα, θα έκλειναν εντελώς. Όταν ο κόσμος ανακάλυπτε πόσο απλό είναι να διατηρεί ένα νορμάλ βάρος και μάλιστα με μόνιμη σταθερότητα, χωρίς το πάχος αργά ή γρήγορα να επανέλθει δριμύτερο, θα καταλάβαινε πόσο μάταιη είναι η ύπαρξη τους. Ως παράπλευρη απώλεια κιλών, και ως παράπλευρο κέρδος, θα αποτελούσε παρελθόν και η παιδική παχυσαρκία. Πόσο ωραία θα ήταν!
Ο ιδιοκτήτης πάντως του ινστιτούτου δεν θα προβληματιζόταν ιδιαίτερα για το νέο του επάγγελμα που θα πρέπει να ακολουθήσει. Το κατάστημα αθλητικών ειδών που άνοιξε στον ίδιο χώρο, έκανε χρυσές δουλειές, έστω κι αν στο ίδιο τετράγωνο υπάρχουν καμιά δεκαριά ίδια καταστήματα, και απέναντι άλλα τόσα. Και σε όλη τη πόλη... χμμμ χάσαμε το μέτρημα. Την επόμενη φορά που θα περάσω τρέχοντας, θα τα ξαναμετρήσω. Μόνο που η παραγωγή υπολείπεται της ζήτησης, κι έτσι μέχρι να έρθουν οι νέες παραλαβές πολλοί θα αναγκαστούν να ζητήσουν τις συμβουλές του τρεχαντήρη και του ξυπολυτάκου, για το barefoot running.
Τα ασφαλιστικά ταμεία θα ανάσαιναν! Η υγεία των ανθρώπων θα βελτιωνόταν αισθητά, και πολύ λιγότεροι θα είχαν ανάγκη από γιατρούς και φάρμακα. Δυστυχώς βέβαια όσοι έχουν προδιάθεση σε παθήσεις, θα εξακολουθούσαν να χρειάζονται θεραπεία. Οι ορθοπεδικοί πάντως θα έβρισκαν τον μπελά τους, θα είχαν φόρτο εργασίας, καθώς οι ενοχλήσεις και οι τραυματισμοί, δεν εγκατέλειψαν ποτέ κανένα δρομέα.
Αλήθεια όμως, με τους αγώνες τι θα γινόταν? Αν υπήρχε ζήτηση για αγώνες από 8 ή 10 εκατομμύρια δρομείς, θα έπρεπε να γίνονταν αγώνες ασταμάτητα σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ακόμη και τις καθημερινές. Θα έπρεπε να μπει και ένας περιορισμός, να δικαιούται κάποιος να τρέξει 3-4 αγώνες τον χρόνο. Το πολύ έναν Μαραθώνιο. Η δε Κλασική, αν διοργανωνόταν μία φορά τη βδομάδα, με 10.000 συμμετοχές κάθε φορά, θα έπρεπε για να τρέξουν 10.000.000 άτομα από μία φορά, να περάσουν 1000 διοργανώσεις!!! Διά 54 βδομάδες που έχει ο χρόνος, με σειρά προτεραιότητας θα δικαιούταν ο καθένας μας να τρέχει τη Κλασική μία φορά ανά 18,5 χρόνια. Όνειρο ζωής. Αναμονή δύο δεκαετιών! Αν πάντως γίνονταν διπλοβάρδιες, με δυο διοργανώσεις ανά ημέρα, πρωί και απόγευμα, 365 ημέρες το χρόνο, θα μπορούσαμε να τρέχουμε τη Κλασική μία φορά ανά 16 μήνες. Πάλι καλά!
Όσον αφορά τις επιδόσεις, τι θα γινόταν? Μια και θα ασχολούνταν χιλιαπλάσια άτομα με το άθλημα, στατιστικώς τους χρόνους που βλέπουμε τώρα, θα τους έκαναν εκατονταπλάσιοι αθλητές. Έτσι σε χρόνους ως 2.30-2.35 (και πιο κάτω βέβαια) θα τερμάτιζαν αρκετοί νέοι δρομείς που θα ανακάλυπταν το νέο τους ταλέντο που ως τώρα τους το είχε κερδίσει το καθισιό, ενώ από εκεί και πάνω, θα γινόταν πραγματική μάχη.
Οι γνωριμίες μεταξύ των συναθλητών θα δυσκόλευαν. Τώρα γνωριζόμαστε αρκετοί μεταξύ μας, μερικούς χαρακτηριστικούς αθλητές δεν υπάρχει κανένας μας που να μη τους ξέρει (ακούς Γιώργο?), αλλά αν έτρεχε όλος ο κόσμος, λίγοι θα ήταν αυτοί που θα ήταν ´διάσημοι´.
Ο κατάλογος με τις κοσμογονικές αλλαγές που θα γίνονταν αν όλος ο κόσμος έτρεχε, δεν τελειώνουν εδώ. Αλλά η προπόνηση που έκανα τελείωσε, και μαζί της και η ονειροπόληση που την συνόδεψε. Αν έχετε κι εσείς κάποιες ιδέες για το τι άλλο θα συνέβαινε, μπορείτε να τις καταθέσετε στα σχόλια παρακάτω.
