Το Σπάρταθλο σε ταπεινώνει κάθε στιγμή

(εδώ μπορείτε να βρείτε πολλές ακόμη περιγραφές του Μανώλη, και άλλων αθλητών: Race Reports )

Η τελευταία στροφή
Το σώμα έχει εδώ και πολλές ώρες ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής στη μυϊκή κόπωση και πόνου που είχα θέσει πριν τον αγώνα. Γνώριζα ότι τα τελευταία χιλιόμετρα θα ήταν ίσως πολύ δύσκολα και ότι θα έπρεπε να παλέψω με όλο αυτόν τον αρνητισμό που θα έβγαζε το σώμα μου για να με κάνει να σταματήσω. Είχα όμως χρόνο μπροστά μου και εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουνα μόνο τον τερματισμό. Λένε ότι στα πολύ δύσκολα μιας αθλητικής προσπάθειας όταν το σώμα καταρρέει, παραμένει η ψυχική δύναμη… Το θέμα όμως ήταν ότι και τα τελευταία ψήγματα της ψυχικής μου δύναμης είχαν κάνει φτερά ήδη λίγο πριν την άφιξή μου στους Βουτιάνους. Και οι Βουτιάνοι - οι «Ρουφιάνοι» όπως αποκαλούνται στην αργκό κάποιον έμπειρων Σπαρταθλητών γιατί έχεις την αίσθηση ότι δε «φτάνουν» ποτέ και με την άφιξή σου εκεί δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις τελειώσει τον αγώνα - απέχουν…10 ολόκληρα χιλιόμετρα! «Μα ποιος μπορεί τώρα να κάνει αυτά τα 10 χιλιόμετρα», ήταν μια οδυνηρή σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου. Σώμα δεν υπήρχε, ψυχή δεν υπήρχε…αλλά μόνο η σκέψη του τερματισμού ήταν ικανή να φέρει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο για να φτάσω μπροστά στο Άγαλμα! To Άγαλμα! Πρέπει να είμαι αρκετά μουρλός ώστε μετά από 236 χιλιόμετρα προσπάθειας να μη θέλω τίποτα άλλο παρά να ακουμπήσω ένα άγαλμα…ούτε απλά να πιω κάτι, να φάω κάτι, να καθήσω κάπου…όχι, απλά να το ακουμπήσω. Πολλοί αγώνες έχουν ένα συμβολικό τερματισμό: σε κάποιους πρέπει να ακουμπήσεις ένα βράχο, σε άλλους να κτυπήσεις κουδούνες…σε κάθε περίπτωση αυτός ο συμβολισμός μέσα στις ατελείωτες ώρες του αγώνα, στον κάματο των αμέτρητων χιλιομέτρων – πασπαλισμένος με ποικίλες θετικές ή αρνητικές σκέψεις, γίνεται πολλές φορές η πηγή της δύναμης που θα σε σπρώξει πέρα από τις όποιες αμφιβολίες προς τον τερματισμό. Δικοί σου άνθρωποι σε περιμένουν σε αυτόν, το πλήρωμα υποστήριξης – κατακουρασμένο και αυτό - που σε έχει δει στα πολύ καλά σου…αλλά και στα πολύ κακά σου μέσα στον αγώνα, αγωνιά δίχως αμφιβολία τόσο όσο και εσύ και θέλει να σε δει επίσης στον τερματισμό. Πολλά άλλα ζευγάρια μάτια παρακολουθούν την πορεία σου μέσα στον αγώνα…πρέπει οπωσδήποτε να τερματήσω, έχω άπλετο χρόνο για αυτό και θα το κάνω ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ!


Με τέτοιες σκέψεις περνούσε η ώρα και φτάνω στον Κλαδά, 5 χιλιόμετρα ακόμα. Ο δρόμος πλέον ευθύς, και στο βάθος διακρίνεται η είσοδος της πόλης. Αυτήν την ευθεία μέσα στον αγώνα πρέπει να την ονομάζουν «η λεωφόρος των ζωντανών-νεκρών»…αυτήν την εικόνα μου έφερνε στο νου! Ένας ακόμα Γιαπωνέζος με περνάει με αυτό το χαρακτηριστικό συχνό και κοντό δρασκελισμό του…μηχανάκι σκέτο! Γέφυρα του Ευρώτα, τελευταίος σταθμός και ακόμα 2.400 μέτρα για να τελειώσει ο αγώνας. Πριν ξεκινήσω την Παρασκευή το πρωί σκεφτόμουνα ότι αν κατάφερνα να φτάσω μέχρι εκεί, μετά θα προσπαθούσα να τρέξω όλη την τελευταία αυτήν απόσταση άσχετα με το πώς θα ήμουνα… Στην πραγματικότητα όμως απλά συνέχιζα με ένα – μάλλον αργό – περπάτημα και η υποστήριξή μου με οδηγούσε κυριολεκτικά χέρι-χέρι στα τελευταία αυτά μέτρα. Δε με ένοιαζε το πόσο θα έκανα, δε με ένοιαζε αν θα «έσπαγα» για παράδειγμα τις 35 ώρες, είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου και θα τερμάτιζα! Αυτό μόνο! Ένα κορίτσι με ποδήλατο με προσέγγισε κανά χιλιόμετρο πριν το τέλος για να με συνοδεύσει, σε λίγο όμως προστέθηκαν και άλλα παιδιά. Με τα ποδήλατά τους όλα αυτά τα παιδιά πρέπει να κάνουν περισσότερα χιλιόμετρα από πολύ πρωΐ που ξεκινάνε αυτό το πήγαινε-έλα, από ότι οι ίδιοι οι δρομείς! Η παρουσία τους εκεί ιδιαίτερα συγκινητική και ενθαρρυντική! Και επιτέλους, περνάμε την τελευταία στροφή…500 μέτρα ακόμα για το τέλος…το είχα ονειρευτεί αυτό το κομμάτι της διαδρομής και το πώς θα αισθανόμουνα αλλά η φαντασία μου δεν ήταν τελικά τόσο μεγάλη για να χωρέσει τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής! Ίσως έπρεπε να πέσω τόσο χαμηλά μέσα στον αγώνα για να αισθανθώ την απόλυτη χαρά και ανακούφιση που επιτέλους τελείωνα την πορεία του. Μάζεψα ό,τι δυνάμεις μου είχαν απομείνει απλά για να τρέξω αυτά τα τελευταία μέτρα. 246 χιλιόμετρα διαδρομής είχαν εξαφανιστεί πίσω μου και ο πόνος της κούρασης είχε γίνει λίγο πιο απαλός από τη συγκίνηση του τερματισμού!


Τρέχοντας με τον πρεσβύτερο Έλληνα δρομέα του Σπαρτάθλου στην ιστορία του αγώνα (Δ. Χρόνης, 66 ετών)



Τι καλύτερη υποδοχή σε ένα χωριό από αυτά τα παιδιά!



Ξεκινώντας το ταξίδι
Εκαντοντάδες αθλητές από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη συγκεντρωμένοι κάτω από τον Ιερό Βράχο με έναν κοινό σκοπό: να τους φέρει η προσπάθειά τους μέχρι τη Σπάρτη! Φωτογραφίες, αγκαλιές, φωνές, μια έκδηλη προσπάθεια να κρυφτεί το άγχος και η αγωνία. Σταθερά βλέμματα στα πρόσωπα πολλών αθλητών, η εμπειρία και η γνώση να καθρεφτίζεται στα μάτια τους, η σιγουριά να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κινήσεών τους: ένα σύνολο πολεμικών μηχανών πανέτοιμες να καταπιούν τα χιλιόμετρα! Να προσπαθώ να φανταστώ προς ποια πλευρά γέρνει η πλάστιγγά μου: προς την πλευρά αυτών που θα εγκαταλείψουν ή προς την πλευρά αυτών που θα τους φέρει ο δρόμος μέχρι το τέρμα; Είναι περίεργο το αίσθημα να γνωρίζεις ότι ίσως ούτε οι μισοί από τους δρομείς που εκείνη τη στιγμή βρίσκονται γύρω σου δε θα τα καταφέρουν και μέσα σε αυτούς ίσως είσαι και εσύ! Και δεν είναι τυχαίοι δρομείς, έχουν τρέξει πολλά, έχουν κάνει πολλά, τους έχεις δει σε φωτογραφίες και βίντεο άλλων αγώνων, κάποιους τους γνωρίζεις και σε προσωπικό επίπεδο. Αισθάνομαι πολύ μικρός απέναντί τους αλλά δεν είναι τώρα ώρα για δισταγμούς παρά μόνο για αποφασιστικότητα και συγκέντρωση στο στόχο: υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει και 36 ώρες το περιθώριο χρόνου. Σε 36 ώρες λοιπόν θα έχουν τελειώσει όλα… «Μανώλη συγκεντρώσου», πιάνω συχνά τον εαυτό μου να σκέφτεται…


Πάνω από 200 χιλιόμετρα στα πόδια μας και συνεχίζουμε! When the Going is Getting Tough, Tough Gets Going



Το ποτάμι των δρομέων έχει ήδη αφήσει πολύ πίσω τους πολύβοους δρόμους της Αθήνας και κινούμενο στην παλιά Εθνική, με τον καιρό σύμμαχο, αφήνει το στίγμα του στους πυκνούς σταθμούς ανεφοδιασμού. Και δεν είναι μόνοι τους: ένα ολόκληρο καραβάνι που σχηματίζεται από τα οχήματα της διοργάνωσης αλλά – κυρίως – από τα συνοδά πληρώματα δημιουργεί μια μοναδική εικόνα ήχων και χρωμάτων. Φωνές υποστήριξης, κορναρίσματα, οδηγίες από και προς τους αθλητές, πολύχρωμα ρούχα πολλές φορές με διάφορα μηνύματα γραμμένα πάνω τους, σακίδια ή ζώνες υδροδοσίας, ένα κολάζ από τόσο διαφορετικούς φαινομενικά ανθρώπους αλλά με τόσα κοινά στοιχεία μεταξύ τους…και το κυρίαρχο από όλα να είναι η επιθυμία να ακουμπήσουν το άγαλμα!


Ο ρυθμός εξαιρετικά συντηρητικός στην αρχή. Χαζεύω το δρόμο, τους υπόλοιπους δρομείς, τι φοράνε, πως τρέχουν, τι προτιμάνε στους σταθμούς ανεφοδιασμού. Πολύ μικρή απόκλιση από το αρχικό πλάνο περασμάτων: σε 4:26 ώρες στα Μέγαρα (αντί 4:30), στους Αγίους Θεοδώρους με απόκλιση μόλις ενός λεπτού και άφιξη στον κεντρικό σταθμό της Κορίνθου σε 8:45 αντί για τις 9 ώρες που είχα υπολογίσει αρχικά. Συνειδητοποιείς εκεί ότι έχεις ήδη ολοκληρώσει έναν «αυτόνομο» αγώνα υπεραπόστασης 80 χιλιομέτρων με υψομετρικά που είναι περισσότερα από ότι στο κομμάτι «Νεστάνη-Σπάρτη», και με το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής απλά να έρχεται!


Και μετά την Κόρινθο ξεκινάει το πραγματικό ταξίδι του Σπαρτάθλου…


Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Σπάρτη



Η κούραση αποτυπωμένη σε ένα βήμα


Παλεύοντας με τους δαίμονες
Μετά τη Νεστάνη το σώμα μου αρχίζει και βγάζει αρνητισμό. Ο πόνος κάποιων τραυματισμών που απέκτησα ήδη πριν την Κόρινθο αρχίζει και ξεφεύγει από την «τυπικά ελεγχόμενη κατάσταση». Βγαίνω πλέον για τα καλά από τη «Comfort Zone» και μπαίνω σε μια περιοχή όπου πρέπει να αρχίσω να ακροβατώ πάνω στο τεντωμένο σχοινί των αμφιβολιών. Παρόλο αυτά διατηρώ ακόμα το κέφι μου και προσπαθώ να έχω στο μυαλό μου θετικές σκέψεις! Η αμυδρή εικόνα του τερματισμού παρελάζει καμιά φορά από μπροστά μου αλλά προσπαθώ να τη διώξω καθώς είναι ακόμα πολύ νωρίς. Στο σταθμό του 183 χιλιομέτρου τρεις συνάδελφοι με περίμεναν και μόνο η σκέψη ότι θα τους δω μου έδεινε παραπάνω θάρρος.


Τεγέα, 195 χιλιόμετρα ήδη στα πόδια. Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιείς μια πικρή αλήθεια: σε ένα Μαραθώνιο ενδέχεται να φτάσεις στο 30στό χιλιόμετρο, να είσαι ήδη πολύ κουρασμένος και να έχεις να κάνεις ένα ακόμα οδυνηρό 12άρι. Τώρα όμως πλησιάζεις το 200στό χιλιόμετρο, το σώμα αρχίζει και μπαίνει σε φάση αποσύνθεσης, αυξάνεται ο αρνητισμός της ψυχής και…έχεις μπροστά σου 51 χιλιόμετρα (μια μικρή υπεραπόσταση δηλαδή) και με τις ανηφόρες της Μανθυρέας μέσα! «Σπάρταθλο μου ήθελες Μανώλη, σκάσε τώρα και κολύμπα» ακούγεται η αρνητική φωνή μέσα μου. «Δεν πειράζει, έχεις να απολαύσεις ακόμα ωραία χιλιόμετρα διαδρομής με το απίστευτο πράσινο στο Αλεποχώρι, τα σκαμπανεβάσματα της Βλαχοκερασιάς και τη θέα του κάμπου του Ευρώτα λίγο πριν τους Βουτιάνους», ανταποκρίνεται η θετική φωνή… Την έχεις κάνει προπονητικά τη διαδρομή, ξέρεις τι σε περιμένει, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς. Οι εθελοντές πασχίζουν με την καλή τους κουβέντα να δώσουν θάρρος στους αθλητές, οι ίδιοι οι δρομείς επικοινωνούν μεταξύ του με λιτές κουβέντες, καμιά φορά και μόνο με ένα νόημα του χεριού ή ένα κούνημα του κεφαλιού, για να συμπαρασταθούν ο ένας στον άλλον! Προσπαθείς να φανταστείς τι να σκέφτεται ο κάθε δρομέας που αργά-αργά φτάνεις, σε φτάνει ή συμπορεύεται μαζί σου.


Σε μια υπεραπόσταση ξεκινάς ξυρισμένος και τερματίζεις...αξύριστος!


Τα συναισθήματά σου εκείνη τη στιγμή μπορεί να εναλλάσονται όπως οι όψεις ενός νομίσματος που στριφογυρίζει τρελά: ελπίδα-απελπισία, θάρρος-απόγνωση, τερματισμός-εγκατάλειψη…δική σου η επιλογή το πώς θα παλέψεις με αυτούς του δαίμονες! Καταφεύγεις σε μια «διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων» ή ακολουθείς μια προσέγγιση «διαχείρισης πόνου» όπως εύστοχα μου είχε επισημάνει συναθλητής στο γήπεδο. Είχα χρόνο μπροστά μου όμως…και συνέχιζα. Έπαψα να σκέφτομαι τον τερματισμό και απλά συγκεντρωνόμουνα στο να φτάσω στον επόμενο σταθμό…και στον επόμενο…και στο μεθεπόμενο. Χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, στροφή τη στροφή τα πόδια μου ροκάνιζαν σιγά-σιγά την απόσταση που έμενε. Και πλησίαζε η ώρα που θα είχα την πρώτη οπτική επαφή με τη Σπάρτη! Όταν αυτό είχε συμβεί πάνω στην προπόνηση είχα συγκινηθεί – αν και σε προπόνηση – και η εικόνα της Σπάρτης είχε φανεί τόσο ωραία…ως μια όαση! Οι εθελοντές πάνω στον αγώνα μου υπενθύμιζαν ότι «αν δεις τη Σπάρτη θα λυθούν τα πόδια σου, θα αισθανθείς υπέροχα»… Η πραγματικότητα όμως απείχε πολύ από αυτό το σκηνικό και όταν πρωτοαντίκρισα την πόλη της Σπάρτης, η εικόνα της μου φάνηκε τόσο εξουθενωτικά μακρινή που γονάτισα αμέσως! Ήταν η στιγμή που η κούραση εξουσίασε και τα τελευταία πλέον προπύργια της ψυχικής δύναμης που είχαν απομείνει…ήταν η στιγμή που παραλίγο να καταθέσω τα όπλα!



Μέθεξη
Η Κόρινθος είναι πλέον παρελθόν. Βρίσκομαι στο καλύτερο για μένα τμήμα του αγώνα! Το απόγευμα φέρνει ακόμα μεγαλύτερη δροσιά και ο δρόμος ησυχάζει από τη βουή της κίνησης. Περνάει μέσα από περιποιημένα χωράφια και σπίτια με ευρύχωρες αυλές με τους κατοίκους τους πολλές φορές να έχουν βγει έξω για να μας ενθαρύνουν. Μια γυναίκα μοιράζει τριαντάφυλλα σε όλους τους δρομείς…παίρνω ένα και το κρατάω στα χέρια μου για πολλά-πολλά χιλιόμετρα! Εξαμίλλια, Άσσος, Ζευγολατιό, Σουλινάριον, Χάλκειον…διασχίζω τη μισή Πελοπόννησο σε αυτόν τον αγώνα και από μέρη που δε γνώριζα ούτε στο ελάχιστο. Παιδιά σε χωριά να μας περιμένουν για αυτόγραφα, δε χαλάω το χατήρι σε πολλά από αυτά. Η διαδρομή αρχίζει πλέον ανηφορικά και κινείται όλο και νοτιότερα προς την ευρύτερη περιοχή της Νεμέας. Έχει ήδη νυχτώσει και απολαμβάνω το τρέξιμο στο μέγιστο! Η έντονη μυρωδιά του μούστου ανακατεύεται με τους ήχους της νύχτας και των τριζονιών! Έχω ανεβάσει ρυθμούς με το τρέξιμο να βγαίνει αβίαστα, ξεκούραστα, άνετα… Στην Αρχαία Νεμέα η διαδρομή με φέρνει ακριβώς στο μέσο του αγώνα (123Κ) με τη συνολική αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή έχω – σχεδόν – ξεκινήσει ένα ωραίο τρέξιμο διαρκείας. Ξεκούραστος μεν αλλά ήδη με δύο τραυματισμούς δε, οι οποίοι προήλθαν από μια σοβαρή μου αμέλεια λίγες μέρες πριν την εκκίνηση. Δεν αναφέρω τίποτα στο πλήρωμα υποστήριξης για αυτούς τους τραυματισμούς – οι οποίοι άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ήδη από το 60 χιλιόμετρο, για να μην τους κάνω και ανησυχήσουν! Στον κεντρικό αυτό σταθμό επίσης με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη με τρεις φίλους να με υποδέχονται, κάτι που με ανέβασε ακόμα περισσότερο! Η παρουσία φίλων και γνωστών πάνω στον αγώνα συμβάλλουν στην ευφορία που αισθάνομαι εκείνες τις στιγμές, ζω το όνειρό μου να συμμετέχω σε ένα τέτοιον αγώνα χωρίς προς το παρόν να αντιμετωπίζω ιδιαίτερα προβλήματα, είμαι σα να βρίσκομαι σε μια κατάσταση γλυκιάς μέθης!


Η νύχτα προχωράει καθώς τα χιλιόμετρα φεύγουν πάνω στη διαδρομή. Μέσα στην ησυχία του τοπίου ανακατεύεται ο ήχος των βημάτων μου με μερικές ομιλίες από άλλους συναθλητές. Είναι συνηθισμένη η εικόνα των γκρουπαρισμένων δρομέων, πολλές φορές της ίδιας εθνικότητας, να καταπίνουν μαζί τα χιλιόμετρα και να ανταλλάσουν εμπειρίες. Ακόμα η κούραση δεν έχει φωλιάσει βαθειά στα σώματά μας και οι κουβέντες ανταλλάσονται άνετα. Συνήθως τρέχω μοναχικά, κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα, αν και μερικές φορές τυχαίνει να συνοδοιπορώ με δρομείς που είχα συναντήσει σε κάποιο άλλο σημείο της διαδρομής. Οι κατηφόρες προς το Μαλανδρένι δοκιμάζουν τα πόδια, πηγαίνω προσεκτικά για να μην καταπονήσω τους τετρακεφάλους. Μία ακόμα μακαρονάδα με περιμένει εκεί και συνεχίζω μοναχικά την πορεία μου προς Λύρκεια και Καπαρέλι. Η στερεά τροφή ηρεμεί το στομάχι και φέρνει το αίσθημα της πληρότητας… Στο βάθος του δρόμου φαίνονται κάποιοι φακοί, αναρωτιέμαι αν θα προλάβω να τους φτάσω, οι φωτεινές δέσμες των δρομέων που με πλησιάζουν δημιουργούν περίεργες σκιές πάνω στην άσφαλτο. Και οι ώρες περνούν ομαλά…αναρωτιέμαι πώς να αισθάνονται οι δικοί μου άνθρωποι στο συνοδό πλήρωμα που έχω, τι να κάνουν εκείνη τη στιγμή τα παιδιά μου, φίλοι και γνωστοί με τους οποίους είχαμε εκτενώς συζητήσει για τον αγώνα αυτόν. Να κοιμούνται τώρα; Να διαβάζουν κάποιο βιβλίο; Να βλέπουν τηλεόραση;


Ο όγκος του Αρτεμισίου αρχίζει και δεσπόζει πάνω από τις έντονες ανηφόρες μετά το Καπαρέλι…πλησιάζω στο σταθμό ανεφοδιασμού της «Βάσης Βουνού». Ένα κομμάτι της διαδρομής που ανυπομονούσα να προσεγγίσω καθώς ήθελα να αλλάξω τεραίν και να απομακρυνθώ προσωρινά από τη μονοτονία της ασφάλτου. Το βουνό το είχα περάσει προπονητικά με το φως της ημέρας και καλές καιρικές συνθήκες, μου είχε φανεί απαιτητικό αλλά όχι τόσο μεγάλο εμπόδιο. Τώρα όμως η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Όχι μόνο 160 χιλιόμετρα τρεξιματικής κούρασης έχουν επηρρεάσει το σώμα μου αλλά η παγωμένη βροχή που πέφτει εδώ και ώρα έχει μετατρέψει το μονοπάτι σε ένα σύνολο γλιστερής πέτρας και λάσπης. Σταθερά και σίγουρα πατήματα με οδηγούν στην κορυφή με τη βοήθεια και της άριστης σηματοδοσίας. Από την προπόνηση θυμάμαι ότι η πλαγιά που προσεγγίζει την κορυφή είναι εξαιρετικά απότομη με το μονοπάτι να πλησιάζει πολύ κοντά σε ένα με δύο σημεία που υπήρχε γκρεμός από κάτω. Η εξαιρετική λοιπόν σηματοδοσία με τις συνεχόμενες κορδέλες να πλαισιώνουν το μονοπάτι και τα πολλά φωτάκια να αναβοσβήνουν δείχνοντας μέσα στην ομίχλη και τη βροχή τη σωστή πορεία, αναδεικνύει τον κόπο και την αφοσίωση των ανθρώπων του Ορειβατικού Συλλόγου Σπάρτης για την ασφάλεια των αθλητών! Στην κορυφή δε σταματώ καθόλου για ανεφοδιασμό και μπαίνω αμέσως στην απότομη κατηφόρα για το χωριό Σάγκα. Οι καιρικές συνθήκες από την «πίσω» πλευρά του βουνού είναι ακόμα χειρότερες λες και κάποιος γύρισε ένα διακόπτη εκεί πάνω στην κορυφή! Η βροχή δυναμώνει, ο παγωμένος αέρας να ουρλιάζει πάνω στις κορδέλες και στο αδιάβροχό μου, το οποίο εκείνη τη στιγμή με προστάτευε από σίγουρη υποθερμία! Χαμηλώνω στο ελάχιστο την ένταση του φακού και διευρύνω τη γεωμετρία της δέσμης του, γιατί μέσα στην ομίχλη η άλλοτε ισχυρή δέσμη έκανε τα πράγματα ακόμα δυσκολότερα. Το χειρότερο όμως από όλα ήταν το θόλωμα των διορθωτικών φακών μυωπίας: αναγκάστηκα αμέσως να βγάλω τα γυαλιά μου και να προχωράω σχεδόν στα τυφλά με ότι μπορούσα να διακρίνω στο μέτρο – κυριολεκτικά – μπροστά μου… Προσπαθούσα να δω τα πράγματα από την περιπετειώδη οπτική γωνία – έως και διασκεδιαστικά – αλλά το μόνο βέβαιο ήταν ότι όλες αυτές οι συνθήκες στην κατάβαση του βουνού συνέβαλλαν σε μια έντονη μυϊκή κόπωση και επαύξηση των πόνων που προκαλούσαν οι τραυματισμοί μου.


Το βουνό είναι πλέον πίσω και τρέχω προς τη Νεστάνη. Ένα σημαντικό κομμάτι της διαδρομής ολοκληρώνεται με 171 χιλιόμετρα ήδη στα πόδια και άλλα 75 να έπονται. Ένα κεφάλαιο του αγώνα κλείνει και ανοίγει όμως ένα νέο το οποίο φυλούσε περισσότερες εκπλήξεις από ότι περίμενα!...


Σκόρπιες σκέψεις
Μετά την πρώτη επαφή με τον αγώνα κατάλαβα ότι το Σπάρταθλον δεν είναι σχεδιασμένο για να περνάς μερικές ώρες ξεκούραστου τρεξίματος αλλά για να σε ταπεινώσει ανά πάσα στιγμή, ακόμα και στις στιγμές που νόμιζες ότι θα ήσουν πιο δυνατός από ποτέ. Και όταν ξεπεράσεις ένα εμπόδιο μετά θα εμφανιστεί το επόμενο και συνεχώς πρέπει να είσαι σε εκγρήγορση για να αντιμετωπίζεις αναπάντεχες καταστάσεις. Η συνεργασία με το συνοδό πλήρωμα μπορεί να κάνει αυτή τη διαφορά μεταξύ του «εγκαταλείπω» ή «ακουμπάω το πόδι του Λεωνίδα» και το δικό μου πλήρωμα υποστήριξης φάνηκε παραπάνω από χρήσιμο! Οι δυσκολίες του αγώνα κάνουν όμως τους δρομείς να σέβονται περισσότερο την ίδια τη διαδρομή, τους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτό το μεγάλο εγχείρημα καθώς και τους συνδρομείς τους…και η ανταμοιβή του τερματισμού θα τους φέρνει ξανά και ξανά στη ροή αυτού του ποταμιού προς τη Σπάρτη! Βέβαια όπως συμβαίνει συχνά σε αγώνες τέτοιου μεγέθους και πολυπλοκότητας, «οι αποδόσεις ενός τερματισμού δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές αποδόσεις επερχόμενων συμμετοχών»! Κάθε συμμετοχή διαφορετική, κάθε προσπάθεια μοναδική…