Μία εβδομάδα μετά τον 40ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας... Πλέον με ώριμη σκέψη και συγκίνηση παραθέτω την εμπειρία μου από τη δεύτερη συμμετοχή μου στη διοργάνωση.
Η προετοιμασία μου, που ξεκίνησε επίσημα στις 10 Ιουλίου 2023, εκτός από πολλά χιλιόμετρα διαφορετικών εντάσεων με εναλλαγές εδάφους και υψομετρικές διαφορές, περιελάμβανε προσομοίωση ύπνου, εξοπλισμού, ενδυμασίας, καιρικών συνθηκών και ειδικής τροφοδοσίας πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Επιπλέον, είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες εξετάσεις και μια πλήρης ανάλυση της φυσικής μου κατάστασης από το διεπιστημονικό κέντρο προσωποποιημένης άσκησης και διατροφής My athlete.
Η πρώτη μου απόπειρα το 2019 είχε μεταφραστεί χρονικά σε 04:49:12. Αυτή τη φορά είχα μεγαλύτερη εμπειρία και διεκδικούσα ένα τερματισμό 20 λεπτά γρηγορότερο, θέτοντας ως στόχο να τερματίσω κάτω από τις 4 ώρες και 30 λεπτά!
Αισθανόμουν ή μάλλον ήμουν σε θέση να υπολογίζω σε ποιο σημείο της διαδρομής θα βρισκόμουν σε συνάρτηση με το χρόνο. Όλα μα όλα ήταν τόσο προσεχτικά μελετημένα, όμως μια σημαντική λεπτομέρεια την τελευταία στιγμή παραλίγο να σταθεί ικανή να αλλοιώσει αυτή την προσπάθεια των 18 εβδομάδων και περίπου 700ων χιλιομέτρων.
Έφτασε η μεγάλη στιγμή, η ώρα πλησιάζει τις 07:15, έχουμε συναντηθεί με τα περισσότερα μέλη της ομάδας μας -Feel Strong Do Sports- και ο ένας προσπαθεί να ενθαρρύνει τον άλλο, εστιάζοντας στα άτομα, που στεκόντουσαν για πρώτη φορά στην αφετηρία του Μαραθώνιου Δρόμου.
Τα λεπτά κυλούν... Νιώθω σίγουρος, μα παραμένω μετριόφρων, ώσπου συνειδητοποιώ, ότι το μικρό σακίδιο πλάτης, με το οποίο επρόκειτο να έτρεχα τα 42,2 χιλιόμετρα και περιείχε όλη μου την τροφοδοσία (6 energy gels, 1 energy bar, salt sticks, dried fruits), είχε ξεχαστεί στο δημοτικό λεωφορείο του Παπάγου-Χολαργού, που μας μετέφερε στον Μαραθώνα.
Παρατάω τα ρούχα μου στον Μάνο και αρχίζω να τρέχω με αγωνία προς το σημείο, που μας άφησε το λεωφορείο (800 μέτρα μακριά), με την ελπίδα να το έβρισκα εκεί. Όμως δεν το είδα... Μπλόκαρα! Σκέφτηκα, ότι κανένας δεν θα απαντούσε στα τηλέφωνα του Δήμου την Κυριακή το πρωί... Δεν προσπάθησα καν... Άρχισα να περπατάω προς την αφετηρία, όμως με σκυφτό το κεφάλι. Μου πέρασε μέχρι και η σκέψη να μην τρέξω τον αγώνα, αλλά ευτυχώς κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα...
Συνάντησα ξανά τον Μάνο, ο οποίος με περίμενε δίπλα στα οχήματα μεταφοράς ρουχισμού κρατώντας τον ειδικό σάκο με τα ρούχα μου. Άλλαξα γρήγορα και παρέδωσα το κινητό μου στο όχημα της διοργάνωσης. Η ώρα περνούσε και η υπόλοιπη παρέα είχε κατευθυνθεί προς τα block εκκίνησης για συντονισμό, προθέρμανση και ομαδική φωτογράφιση. Είχαν όλοι την έννοια μου, το αισθανόμουν... Και αυτό επιβεβαιώθηκε από τις αμέτρητες κλήσεις και τα μηνύματα συμπαράστασης, που έλαβα, αλλά δεν κατάφερα να διαβάσω πριν από το πέρας του αγώνα.
Για καλή μου τύχη, συναντάω εντελώς τυχαία τη Χρυσή και τον Γιώργο στο άγαλμα της Θεάς Νίκης. Στην αρχή δεν μου έβγαινε λέξη αλλά με τη βοήθεια του Μάνου, καταφέρνω να τους εξηγήσω τι είχε συμβεί. Χωρίς δεύτερη σκέψη μοιράστηκαν μαζί μου μέρος από τη δική τους τροφοδοσία και ξαφνικά βρέθηκα με 4 energy gels. Η συναισθηματική φόρτιση, που με διακατείχε εκείνη τη στιγμή, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Στεναχώρια και θυμός με τον εαυτό μου από τη μια και συγκίνηση λόγω της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης από την άλλη! Λύγισα... Έκατσα 10 λεπτά στο πεζούλι και έκλαιγα σαν μικρό παιδί... Ίσως και να ήταν λιγότερος ο χρόνος, αλλά εμένα τόσο μου φάνηκε! Ο Γιώργος ενημέρωσε την υπόλοιπη ομάδα και αφού ευχαρίστησα και τους τρεις, κατευθύνθηκα προς το 6ο block, παίρνοντας θέση για την έναρξη του Μαραθωνίου. Λίγο πριν την εκκίνηση ένας άγνωστος δρομέας, που φαινόταν αρκετά έμπειρος και ήταν εκεί κοντά, έτυχε να ακούσει την ιστορία μου και προσφέρθηκε να μου δώσει ακόμη ένα energy gel. Έτσι έφτασα τα 5 στο σύνολο. Εάν τύχει και διαβάσει αυτό το κείμενο, να ξέρει, ότι του είμαι ευγνώμων!
Έφτασε 09:16... Ξεκινήσαμε!
Ακολουθούσα πιστά το δρομικό μου πλάνο καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής με μηδαμινές αποκλίσεις στα σημεία ηλεκτρονικής χρονομέτρησης (βλ. σχετική φωτογραφία). Όμως, η ένταση, που προηγήθηκε και η ελλιπής τροφοδοσία, οδήγησαν τους παλμούς μου από πολύ νωρίς στις υψηλές ζώνες. Δεν είχα περάσει καν τη μέση και ένιωθα ήδη τα πρώτα έντονα σημάδια κούρασης. Άρχισα να κάνω μαθηματικές πράξεις στο μυαλό μου και να σκέφτομαι πόση ώρα και πόσα χιλιόμετρα απομένουν μέχρι τον Χολαργό, όπου θα συναντούσα την οικογένειά μου. Προσπαθούσα συνεχώς να φέρω θετικές εικόνες στο μυαλό μου. Σε αρκετά σημεία έτρεχα με τα μάτια κλειστά. Κάποια στιγμή έφερα στο μυαλό τους φοιτητές μου... Σκέφτηκα, ότι με παρακολουθούν μέσω της ειδικής εφαρμογής... Έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου: «Πρέπει να είσαι πρότυπο για εκείνους, να τους εμπνέεις και να τους παρακινείς... Άλλη δυναμική θα έχουν τα λόγια σου, όταν θα τους λες μεθαύριο, ότι μπορούν να φέρουν εις πέρας όλες τις εργασίες τους, εάν εσύ δεν εγκαταλείψεις...»!
Στο 33ο χιλιόμετρο άρχισα να φλερτάρω όλο και περισσότερο με την ιδέα της εγκατάλειψης! Όμως δεν μου το επέτρεπα! Είχαν μείνει άλλα 9,2 χιλιόμετρα για τον τερματισμό και περίπου 13 λεπτά ακόμη για τη συνάντηση με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Έφτασα στο 35ο χιλιόμετρο μόλις μόνο 1 λεπτό αργότερα από την ώρα, που εξ' αρχής υπολόγιζα...
Η γυναίκα μου, μου έφερε ένα ακόμη energy gel από το σπίτι (είχα προλάβει να την ενημερώσω λίγο πριν κλείσω το κινητό μου και το παραδώσω στον Μαραθώνα) και έτρεξε μαζί μου για 200 μέτρα, προσπαθώντας να με εμψυχώσει! Δεν είχα κουράγιο ούτε να την ευχαριστήσω... Η μπάρα, οι αποξηραμένοι χουρμάδες και τα salt sticks μπορεί να μην καταναλώθηκαν ποτέ, ωστόσο -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- είχα πάρει και τα 6 energy gels, που είχα προγραμματίσει να έπαιρνα έτσι κι αλλιώς!
Λίγο πριν το 39ο χιλιόμετρο συναντώ τη Χριστίνα μας, έναν άνθρωπο, που παλεύει να νικήσει τον δικό της αγώνα, έναν πραγματικό Μαραθώνιο για την ίδια τη ζωή! Ήταν εκεί από τις 10 το πρωί ως εθελόντρια και περίμενε για να υποστηρίξει όλη την ομάδα των FSDS!
Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα τα ξέχασα όλα... Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα... Ήμουν οριακά με το χρόνο! Κοιτούσα συνεχώς το ρολόι... Στην Ηρώδου Αττικού έφτασα να πηγαίνω με ρυθμό 4:50min/km. Τα τελευταία μέτρα ήταν βασανιστικά, όμως η επίσημη χρονομέτρηση έδειξε 04:29:22!
38 δευτερόλεπτα κάτω από το στόχο! Νενικήκαμεν!
Την εβδομάδα που μας πέρασε, ενέταξα στην παρουσίαση του μαθήματος την προσωπική μου εμπειρία από τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Συζητήσαμε στην τάξη για τις στρατηγικές των επιχειρήσεων, για τη διαχείριση κρίσεων, καθώς επίσης για προσαρμοστικότητα και ευελιξία!
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει plan B, απλά υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να πετύχει το plan A. Μην τα παρατάτε!
